در دوران ما متأسفانه ميدان اديب و ادبيات كه فارسانى و پيامبران سخنى مانند سعدى و ناصر خسرو و كسائى مروزى و جامى و انورى و غيره بخود ديده است در قرن بيستم با ترجمه نوشتارهاى غربى كه بوئى از عرفان و حقيقت خواهى در آنها نيست سخنانى بنام شعر و اشعار يا شاعران نو رسيده مطرح شدند تا استعمار فرهنگى ملت‏هائى كه گنجينه‏ هاى ادبشان و اشعارشان تمام كتابخانه ‏هاى عالم را روشن كرده است از سرمايه‏ هاى معنوى‏شان دورشان سازند و با بازى الفاظ و آسمان و ريسمان، جوانان ساده انديش و هوا خواه شهرت را با اين عبارات دلخوش دارند و روح مبارزه و عرفان و حقيقت را بنام نوپردازى از جوانان و جامعه ما گرفته و به ظاهرى از زندگى سرگرمشان دارند كه خوشبختانه بعد از انقلاب قصيده سرائى- مراثى- حماسه‏ها جاى خالى را پر كرده هر چند هنوز هم چندچهره‏ها كه در گذشته جائزه‏اى هم ميگرفتند خود را مجددا بنام شاعر مطرح ساخته و حال اينكه بگفته نظامى گنجوى- تا نكند شرع تو را نامدار- نامزد شعر مشو زينهار- نخست متعهد شدن، و عالم بودن در دين و در طريق شناخت حق و عرفان از همه چيز گذشتن شرط اول راه است و دوم استثنائى كه قرآن در سوره شعرا بيان فرموده كه دنيا طلبان- انهم فى كل واد يهيمون- در هر وادى كه بازارش گرم‏ روش فكرى دقيق حكيمانه را اصل بدانيم

ترجمه مفردات، ج‏4، ص: 298