مى‏گویند دنیا بد است، آن را رها کن. دنیا رنج است، از آن بگذر. دنیا مردار است، از آن فرار کن.
در حالى که دنیا بد نیست، که کم است، باید آن را زیاد کرد. باید با آ ن تجارت کرد. گندمى است که باید به خاکش سپرد و آبیاریش کرد و خرمنش را برداشت.
بعضى، گندم را نگه مى‏دارند و فقط به آن عشق مى‏ورزند و به آن افتخار مى‏کنند.
بعضى گندم را رها مى‏کنند و از آن مى‏گذرند.
اما آنها که وسعت خسیس زمستان را دیده‏اند، یک گندم را بارور مى‏کنند، آن را به خاک مى‏دهند تا از خاک برخیزند و زمستان را گرسنه نمانند. چند کیلو گندم کم است، خوراک چند روز بیش‏تر نیست. پس باید زیادش کرد. باید به کارش گرفت. البته براى این زیاد کردن، در اول به خاک دادن است و گندم را زیر خاک پوشاندن. اما فقط همین نیست، که سپس برداشت کردن است و به خاطر برداشت، آبیارى و پرستارى و نگهدارى‏ها هم هست.
اینها در واقع از گندم‏ها و از دنیا نگذشته‏اند که آن را برداشته‏اند. آن را
بد نمى‏دانند که کم مى‏شمارند و به زیاد کردنش مشغول مى‏شوند. دنیا مى‏شود کشتزارشان، مى‏شود بازارشان، مى‏شود مایه‏ى کارشان. و این است که آن را مى‏فروشند و به دنبال خریدارى هستند. و نه تنها دنیا را که خودشان را هم زیاد مى‏کنند و از کمى در مى‏آورند.
اینها همیشه دارا هستند. نه فقط یک ماه، که دنیادارها و گندم خوارها بیش از یک ماه گندم ندارند و بهره ندارند. اما اینها با گندمى که به خاک سپرده‏اند همیشه تأمین هستند و با تجارتى که شروع کرده‏اند همیشه سرشار و غنى. «1»
دنیا بد نیست، کم است. دنیا رنج است اگر اسیرش باشى و سود است، اگر امیرش بشوى.
دنیا پا است اگر با آن راه بروى و بار است اگر او تو را راه ببرد. دنیا نور است و همچون خورشید است. اگر با آن نگاه کنى مى‏بینى، اگر به آن نگاه کنى کور مى‏شوى «2» و رنج مى‏برى و مى‏سوزى.
و دنیا مردار است اگر ذبحش نکنى و به کارش نگیرى و مرداب است اگر به جریانش نیندازى.
ما با دنیا و ثروتمان، بخواهیم یا نخواهیم، مردار زمین و مرده زمان خواهیم بود مگر آنجا که حرکتى بگیریم و حیاتى بدست بیاوریم و سپس، خویش را ذبح کنیم و ذبیح الله شویم.
________________________________________________
(1)- هَلْ ادُلُّکُمْ عَلى‏ تِجارَةٍ تُنْجیکُمْ مِنْ عَذابٍ الیمٍ. (صف، 10)؛ انَّ اللّهَ اشْتَرى‏ مِنَ الْمُؤْمِنینَ انْفُسَهُمْ وَ امْوالَهُمْ … (توبه، 111)
(2)- مَن ابصَرَ بِها بَصَرَ وَ مَن ابصَرَ الَیها عَمى‏. نهج البلاغه‏ى صبحى صالح، خ 81
آن هم رو به قبله‏ى حق، نه قبله‏ى هوس.
و با دست ابراهیم و یا دست مسلم، نه با دست کافر و چنگال مشرک.
و آن هم با حدید و آهن نه نرمش و بازى.
و آن هم با قطع چهار رگِ نفس، خلق و دنیا و شیطان و گسستن این پیوندها و اسارت‏ها و رسیدن به ذبح و حیات بزرگ‏تر.
آنها که ذبح مى‏شوند، به حیات و زندگى عظیم‏ترى مى‏رسند و در اندام تکامل یافته‏ترى نیرو مى‏گیرند.
کسى مى‏پرسید که آیا کشتن حیوانات ظلم نیست؟ گفتم این حیوان و این انرژى متراکم، ناچار از میان مى‏رود. اگر این انرژى در اندام انسان عالى‏تر و راه یافته‏ترى به جریان بیفتد و به جاى این که در دست و پاى بزغاله‏ها، کوه را زیر و رو کند، در دست و پاى انسان عظیم، هستى را زیر پا بگیرد، نه تنها ظلم نیست، که عین رحمت است و کمال رأفت است و ادامه‏ى حیات عالى‏تر.
اما اگر این انرژى در اقدام انسان اسیر و مردارى راکد بماند، این ظلم است و خیانت است. و نه تنها به این انرژى حیوانى، که حتى به انرژى نباتى و حتى به سبزى خوارى هم.
ذبح، ذبیح را در سطحى عالى‏تر، به حیات مى‏رساند و در شکل بهترى ادامه مى‏دهد، اگر با آن شرایط همراه بشود و در آن راه به جریان بیفتد.
وگرنه همان است که گفته‏اند، جیفه است و مردار است. در حالى که حیات داشت، ذبحش نکرده‏اند و به کارش نگرفته‏اند و راهش‏
نینداخته‏اند.