اولین انگیزه مبارزه توسط مرحوم نواب صفوی (ره) ایجاد شد. معظم می فرمایند:

” در ارتباط با ورود به میدان مبارزه و مسائل سیاسی، سال های 31 و 32 بود که شنیدم نواب صفوی آمدند به مشهد؛ که در این ارتباط، یک جاذبه ی پنهانی مرا به  طرف مرحوم نواب می کشاند.خیلی علاقه مند شدم نواب را ببینم. تا این که خبر دادند نواب می خواهد به مدرسه ی سلیمان خان بیاید. من هم از طلاب آن جا بودم آن روز از روزهای فراموش نشدنی زندگی من است.

ایشان در بین راه که به مدرسه می آمدند، شعار می داد: برادر غیرتمند مسلمان، باید اسلام حکومت کند. تا این که ایشان وارد مدرسه شد. آن جا هم سخنرانی مفصل و پرشوری را ایراد کرد…بعد از آن که نواب از مشهد رفتند، ما دیگر خبری از او نداشتیم تا این که خبر شهادتش به مشهد رسید. ماها از روی غیض منقلب شده بودیم. شعار می دادیم و از شاه بدگویی می کردیم.

تنها روحانی که در مقابل شهادت نواب و یارانش عکس العمل نشان داد و انتقاد شدیدی کرد و تاثر خود را از شهادت آن ها ابراز داشت و گفت مملکت ما کارش به جایی رسیده که فرزند پیغمبر را به جرم گفتن حقایق می کشند،  مرحوم حاج شیخ قاسم قزوینی بود.

از همان وقت جرقه های انگیزش انقلاب اسلامی به وسیله نواب صفوی در من بوجود آمد.هیچ شکی ندارم که اولین آتش را مرحوم نواب در دل ما روشن کرد. بنابراین آن حالت رنگ پریدگی نواب، سبب شد که در همان سال 34 یا 35 اولین حرکت مبارزاتی ما شروع شود