تعبير لطيفى در يكى از دعاهاى ماه رمضان است كه: «اللّهُمَّ اقْسِمْ لِى حِلْماً يَسُدُّ عَنّى بابَ الْجَهْلِ» «1»
؛ خدايا! من از تو حلمى را مى‏خواهم كه درهاى نادانى را به روى من ببندد؛ در حالى كه مناسب بود بگويد به من علمى بده تا نادانى مرا كنترل كند!
چرا حضرت از خدا حلم مى‏خواهد نه علم؟ چون ما گاهى آگاهيم اما با شتابمان در چاله‏هايى مى‏افتيم كه آن‏ها را مى‏دانيم و مى‏شناسيم. پس آن چه ما را از بحران مى‏رهاند علم و آگاهى نيست، حلم است. سؤال اين است كه اين حلم راجح چگونه به دست مى‏آيد.
«مَقَاوِيلُ بِالْحَقِّ»؛ كسانى كه گفته‏هاشان از حقّ تجاوز نمى‏كند.
چگونه مى‏توانيم حقّ را بگوييم؟
به يكى از نزديكان مى‏گفتم تو اگر با فلانى درگير شوى، هر چند هم كه حقّ را بگويى با تو درگير مى‏شود؛ چون اين كافى نيست كه تو حقّ را بگويى. حقّ را بايد از راه حقّ بگويى و به خاطر حقّ بگويى و به گونه‏اى بگويى كه باطلى از آن بهره‏بردارى نكند. اگر تو حقّ را مى‏گويى و هزار سوء استفاده از آن مى‏شود، توقّع نداشته باش كسى از تو دفاع كند.
«مَقَاوِيلُ بِالْحَقِّ»؛ يعنى مِقْوال است، تنها قائل نيست بلكه با شدّت مى‏گويد.